Zola Jackson, een gepensioneerde onderwijzeres, is zwart, weduwe en woont met haar hond Lady in New Orleans. Ze heeft een hekel aan de Amerikaanse truttigheid van de leeghoofdige, roddelzieke buurvrouwen met hun Tupperware parties. Zola doet daar niet aan mee en houdt zich op de been met bier.

Als de orkaan Katrina New Orleans nadert, bespreekt Zola met haar hond de maatregelen die ze moeten nemen: voedsel, water en batterijen in huis halen. Hoe hoger het water stijgt, hoe dichterbij komen de herinneringen aan vroegere ellende. Het dédain waarmee zij en haar gezin door de buren werden bekeken. Het feit dat haar jongen zijn blanke vader nooit heeft leren kennen.

Zola denkt, dat ze net als haar hond kan ruiken wie deugt en wie niet. Wanneer reddingswerkers proberen haar van het dak af te halen, weigert ze, want haar hond mag niet mee.

Leroy schetst het leven van de oudere lerares in een beeldende, suggestieve taal. Ook als zij over haar meest persoonlijke rampen vertelt, of die van New Orleans, of die van het gekleurde Amerika, voelen wij tussen de regels door altijd Zola’s levenslust.

Uitgeverij Cossee: 18,90